ترانۀ بهاری
فدریکو گارسیا لورکا
از حیاط مدرسه
سرریز می کنند کودکان،
سرخوش،
گرمِ نغمه
های نرم.
در اعتدال فروردین
سکوت كوچه می شکند
ـ جرینگ جرینگ ـ
با خندۀ سکه‌های نقره ای نو.
عصر را طی می کنم
از میان گل‌های باغ
و
جا می‌گذارم گریه های غمگین را
بر تک تپۀ
روستا.
خاک گورستان بار داده انگار
از بذر جمجمه
ها.
سروهای خمره ای
سرهای بزرگ اند انگار
تُهی، پوشیده از گیسوان سبز،
با نگاهی فکور و پردرد به افق.
آهای!
فروردین آسمانی!
كه با دامنی از خورشید و زندگی می آیی!
سروستانِ سرها را از طلا پُر كن!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر