ضرورت پيشبرد استراتژی انقلابی در کردستان

 

 

چندي پيش حکومت فاشيستي ترکيه انتخابات مجلس‌اش را زير چکمه نظاميان با دستگيري وسيع فعالين و مبارزين کرد و حمله به دفاتر حزب دمکراتيک خلق ها در شهرهاي مختلف برگزار کرد. عليرغم سرکوب بي وقفه دولت ترکيه، حزب دمکراتيک خلق ها اعلام کرد در انتخابات شرکت مي کند و پس از پيروزي کذايي حزب عدالت و توسعه اردوغان، اعلام کرد که خود را ملزم به اجراي نتيجه‌ي انتخابات مي داند.

پس از انتخابات، ارتش فاشيستي ترکيه به بمباران مناطقي از کردستان عراق ادامه داد و در چند شهر کردستان اعلام حکومت نظامي کرد و به دستگيري بيشتر فعالين پرداخت. مزدوران دولتي حتي اقدام به ترور دميرتاش يکي از رهبران حزب دمکراتيک خلق کردند.

چند هفته پس از انتخابات طاهر ايلچي حقوق دان و وکيل برجسته کرد در مقابل ديواري که توسط گلوله سوراخ سوراخ شده بود در مورد ضرورت صلح صحبت کرد ولي به فاصله کمي پس از خاتمه اين سخنراني مورد حمله مزدوران وابسته به وزارت اطلاعات ترکيه (ميت) قرار گرفت و جان باخت. اين ترور اين پيام را داشت که با سرکار بودن بورژوازي فاشيست ترکيه و امپرياليسم از صلح خبري نيست.

کمي بعد نيروهاي ارتش ترکيه به بهانه آموزش دادن پيشمرگان اقليم کردستان با اجازه مسعود بارزاني رئيس حزب دمکرات کردستان عراق وارد استان نينوا شدند. در همان حال دميرتاش براي ديدار با مسئولين اتحاديه ميهني کردستان وارد کردستان عراق شد در حاليکه نيروي هوايي ارتش ترکيه بي ملاحظه روستاها و مقرات پ ک ک در  کوهستان قنديل را بي رحمانه بمباران کرد. دميرتاش برنامه ديدارش را از کردستان عراق نيمه تمام گذاشت و به ترکيه بازگشت.

حالا با گذشت مدت کمي از انتخابات در ترکيه جنگ رژيم فاشيست ترکيه عليه ملت کرد شدت پيدا کرده. حکومت اهداف واقعي خود از مذاکره با پ ک ک و رسيدن به صلح را روشن کرده است: هدف، تسليم بي چون چرا و تن دادن به بردگي و قبول ستم ملي از جانب کارگران و زحمتکشان کرد و دادن امتيازات بسيار ناچيز فرهنگي و بعضا اقتصادي به بورژوازي کرد است.

در اين ميان نيروهاي پ ک ک و حزب دمکراتيک خلق ها سردرگم هستند. از يکسو جوانان هوادار پ ک ک در چند شهر کردستان از جمله دياربکر کوچه پس کوچه ها را به سنگر نبرد تبديل کرده و مسلحانه مقاومت مي کنند و به طور عيني به بيراهه سازش نه مي گويند و از جانب ديگر رهبران حزب دمکراتيک خلق  ها که عملا نقش همدست حکومت را پيدا کرده اند صرفا اردوغان را نصيحت مي کنند که دست از کشتار مردم بردارد و راه صلح را برگزيند. ولي شانسي براي صلح نيست.

در اين ميان بارزاني در اقليم کردستان با کمال وقاحت از حضور نيروهاي ترکيه به خاک عراق و در واقع سرکوب ملت کرد از جانب حکومت ترکيه حمايت مي کند. احزاب اتحايه ميهني و گوران حرف زيادي براي گفتن ندارند.

 منافع هيئت حاکمه ترکيه بر ستم ملي استوار است. تاريخ دولت ترکيه مانند دولت هاي ايران و سوريه و عراق بر کشتار و ستم و تيعيض بر مليت ها از جمله ملت کرد استوار است. طي چند دهه‌ي گذشته و در طول تاريخ هزاران نفر از مردم کرد و ارمني بدست ارتش فاشيست حکومت ترکيه  و يا مزدوران رنگارنگ آنها به قتل رسيده اند.

واقعيت آشکار و تجربه نشان مي‌دهد که در چارچوب دولت ارتجاعي ترکيه جايي براي يک صلح عادلانه که در آن منافع زحمتکشان کرد و همچنن ترک لحاظ  شده باشد وجود ندارد.

اين امر که حزب دمکراتيک خلق ها و پ ک ک واقعيات را نمي پذيرند و کماکان بر سازش و مصالحه و شريک شدن در قدرت صحبت مي کنند دقيقا از ماهيت طبقاتي آن ها نشئت مي گيرد. پ ک ک مجبور شده از نيروهاي نظامي خود دفاع کند و با حکومت درگير شود و فعلا از مشي مصالحه و سازش خود به عنوان بازوي صلح و ديپلماسي ياد کند. پ ک ک به عنوان نيروي اصلي و با نفوذ در جنبش کردستان ترکيه تلاش مي کند تا استراتژي سازش و مصالحه اش را با عنوان تاکتيک توجيه کند. آن ها مي گويند که جنبش کردستان جنبش مقاومت است و بايستي با شرکت در سيستم از طريق انتخابات به جايي رسيد و برخي از تکرار تجربه سازش نلسون ماندلا و تغيير شکل حکومت در آفريقاي جنوبي صحبت مي کنند.

واقعيت اينست که در اثر تشديد روند جهاني سازي يک قشر بالنسبه قوي از بورژوازي در کردستان ترکيه و همچنين در کردستان ايران و به درجات کمتر در کردستان عراق به وجود آمده و تلاش مي کند که منافع اين بورژوازي را به پيش ببرد. خط سازش و مصالحه خط اين طبقه به همراه بورژوازي دلال و زمينداران بطور مثال در کردستان عراق است.

براي اين بورژوازي که برنامه هايش را در لفافه طرح هاي «خود مديريتي دمکراتيک» و برخي اوقات استقلال کردستان مي پوشاند تلاش براي دست زدن به انقلاب و ريشه کن کردن سرمايه داري و روابط سنتي ماقبل سرمايه داري توهم است. آن ها  تلاش مي کنند به هر قيمتي از جمله جانباختن صدها تن در سيستم حکومتي شريک شوند. آن ها منافع خودشان را مساوي با منافع کارگران و دهقانان و زحمتکشان قلمداد مي کنند . تجربه کردستان ترکيه نشان داد که اشکال اداره دمکراتيک مناطقي از شهرها بدون قدرت سياسي توهمي بيش نيست. n

کاوه اردلان