المپیک
زیر ذره‌بین ریزون
آرش
شایان
از نشریه آتش – شماره ۵8
این گزارشی است گذرا بر وضعیت وخیم اقتصادی در جریان برگزاری یکی از گران‌ترین رویدادهای ورزشی در کشور برزیل
گوشه‌ی خیابان، بساط فروش ذره‌بین راه انداخته بود. با
لباس چرک زرد رنگ که پشت آن نوشته شده بود: ریوالدو. ریزون 25 ساله که 45 تا 47 ساله
به‌‌نظر می‌رسید، 11 ذره‌بین گذاشته بود روی گاری
شکسته‌ای و اصرار داشت بهترین سوغات برزیل را بخریم. با حساب و کتاب وضعیت خراب این قسمت
از شهر و ظاهرسازیش بی‌راه نبود که یک ذره‌بین شکسته را بهترین سوغاتی
این کشور تحت بحران فرض کنیم. ریزون برای ما شده بود نماد مخالفت. ذره‌بین می‌فروخت که شاید 5/1 میلیون
توریست، کمی دقیق‌تر به‌وضعیت این روزهای شهر ریو
نگاه کنند. ذره‌بین می‌فروخت که نشان دهد در ورای
این ظاهر بی‌حاشیه، شهری با دنیایی از مشکلات و نابرابری‌های عمیق طبقاتی میزبان بزرگ‌ترین و پرزرق و برق‌ترین رویداد ورزشی جهان شده
است. ذره‌بین به‌دست که باشید، خیابان‌های زواردررفته‌ی ریو بیشتر به‌چشمتان می‌آید، با دست‌نوشته‌ها و شعارنویسی‌های اعتراضی و عجیب و غریب
روی دیوار همه‌ی کوچه‌ها. گاهی همین ذره‌بین هم لازم نیست که بفهمید
ریو دغدغه‌ی بزرگی دارد به‌نام فاصله‌ی وحشتناک طبقاتی. از وسط
همین کوچه‌های کثیف می‌توانید برج‌های بزرگ و خانه‌های ویلایی چند میلیون دلاری
روی کوه را به‌وضوح ببینید، اما اگر به پشت گردن ریزون که پر بود
از چروک و کبره نگاه کرده باشید، متوجه می‌شوید که این گردن کمتر برای
بلند شدن و تماشاکردن این مناظر جالب و فریبنده، فرصت داشته است. ریزون، دغدغه‌ای عمیق‌تری داشت به‌اسم تامین معاش. از ریزون،
ذره‌بین نخریدیم. می‌خواستیم تشکر کنیم و برویم. رویش را برگرداند و
حواسش را پرت کارکرد.
شب بعد، درست جلوی در ورزشگاه ماراکانا، تظاهرات
اعتراضی برگزارشد. پلیس 40 نفر را بازداشت کرد و ده‌ها نفر هم از دست پلیس‌های به‌ظاهر مهربان فرار کردند.
دوربین‌های خارجی و خبرنگاران پر تعداد، پلیس را مهربان کرده بود و تظاهرکنندگان را باانگیزه‌تر. بین تظاهرکنندگان، شبیه
ریزون کم نبودند. شاید هم ریزون بعد از فروش نرفتن ذره‌بین‌هایش آمده بود وسط تظاهرات
تا او نیز اعتراض کند. ریزون های برزیلی همه شبیه هم هستند، همه خسته از ستم طبقاتی
و پر از خشم فروخورده، همه‌شبیه هم، شبیه ریوالدو.
سی و یکمین دوره‌ی مسابقات المپیک به میزبانی
شهر ریودوژانیروی برزیل آغاز شد. مهم‌ترین رخداد اجتماعی ورزشی جهان. در افتتاحیه‌ی این مسابقات، توماس باخ،
رئیس کمیته‌ی المپیک از مردم خوب برزیل که عاشقانه از میهمانان
خارجی میزبانی می‌کنند، تشکر کرد. میهمانانی که پول بیشتری در جیب
سرمایه‌دارن برزیلی می‌ریزند و چیزی جز فقر و فلاکت بیشتر برای ریزون‌ها ندارند. یکی شبیه ریزون
را دیدم که یک گوشه ایستاده دارد آواز می‌خواند و گدایی می‌کند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر