اگر در
غرب شرکت‌های عظیم داروسازی با ایجاد نیازهای کاذب به دارو و پر کردن
بازار با انواع و اقسام داروهایی با عوارض جانبی نامعلوم و گاه خطرناک سودهای
نجومی تولید می‌کنند، مردم جنوب (یا کشورهای فقیر و جهان سوم) از کمبود
داروست که سختی می‌کشند. این کمبود (و فقر) در چرخه جهانی تولید امپریالیستی هر
چند کشنده ولی سود آور است.
سال
گذشته در نتیجه آزمایشاتی که شرکت داروسازی فایزر بر کودکان نیجریه‌ای
انجام داد، چندین کودک جان خود را از دست دادند، از اثرات دیگر این آزمایشات (که
جهت تکمیل داروی ضد مننژیت انجام می‌شد) چندین کودک نیز به کوری، کری و صدمۀ مغزی دچار شدند.
چندین
سال پیش وقتی آفریقای جنوبی در صدد تهیه داروهای ارزان برای مقابله با ایدز بود
شرکت‌های داروسازی طبق قوانینِ بین المللیِ حقوق انحصاری این کشور
را به دادگاه کشاندند تا تولید داروهای ارزان ژنریک را متوقف کنند اما بالاخره
تلاش‌های بشر دوستانه و فشار افکار عمومی مانع‌شان شد.
می‌دانیم که ایدز در آفریقا بیداد می‌کند و
اکثریت قریب به اتفاق مبتلایان این قاره وسع‌شان نمی‌رسد که
داروهای خارجی ضد ایدز را بخرند.
دانشمندان
و پزشکان هندی هم مدت‌ها با قوانینی دست به گریبان بودند که مردم هند را از
استفاده پزشکی از درخت «نیم» محروم می‌کرد (درختی که در هر کوچه پس کوچه هند یافت می‌شود و
قرن هاست در این کشور مورد استفاده دارویی دارد) چرا که یک شرکت داروسازی فراملیتی
استفاده دارویی از آن درخت را به اسم خود ثبت کرده بود!
تمام
این قوانین برای حفظ نظام جهانی و منافع دول امپریالیستی و شرکت‌های
فراملیتی و بدون در نظر گرفتن منافع مردم (و به خصوص مردم کشورهای فقیر) تصویب می‌شود و
هیچ کدام از آن‌ها نیز بدون همدستی و همکاری حاکمان دلال و فاسد این کشورها
ممکن نیست. ولی مواقعی هم هست که کارکرد روزمره نظام با سیاست‌های
قلدرمنشانه یا تجاوزکارانه دست به دست می‌دهد تا مردم را به زانو در بیاورد. به جز اسرائیل که با
ممنوعیت ورود دارو به مناطق فلسطینی نشین مردم را آشکارا از دارو محروم می‌کند،
کمتر دولتی است که به این وقاحت بیماری را به سلاح تبدیل کند. محروم شدن مردم از
نیازهای اولیه معمولا از «عوارض جانبی» سیاست‌های
کلان‌تر امپریالیست هاست. فراموش نکنیم که اغلب قربانیان تحریم
نفتی عراق در دوران صدام حسین نیم میلیون نوزاد و کودکی بودند که بر اثر نبود دارو
و تجهیزات بیمارستانی و آب تمیز تلف شدند.
بحران
دارو در ایران امروز نیز روز به روز بیشتر حس می‌شود.
تحریم‌های بانکی ایران (که برخاسته از کشمکش دو نیروی ضدمردمی یعنی
رژیم جمهوری اسلامی و قدرت‌های سرمایه‌داری امپریالیستی غرب است) تاثیر خود را به صورت کمبود و
گران شدن بیسابقۀ داروهای وارداتی به ویژه داروهای مربوط به بیماری‌های خاص
بر جای می‌گذارد. در صنعت داروسازی به مانند اغلب صنایع کشور در واقع
با «صنعت مونتاژ» مواجهیم: وابستگی به مواد اولیه‌ای که
در انحصار شرکت‌های فراملیتی است و «خودکفایی» صرفا در زمینۀ بسته بندی.
مقالۀ روبرو
که توسط یکی از خوانندگان آتش در اختیار ما قرار گرفته نشان می‌دهد که
چطور وابستگی به محصولات (و مواد اولیه) وارداتی دست در دست نظام کمپرادوری و فساد
دولتی با تحریم‌ها همراه می‌شود تا کمر مردم را بشکند
سیما توکلی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر